Zijn jouw behoeftes eigenlijk wel gelijk aan die van anderen?

Zijn jouw behoeftes eigenlijk wel gelijk aan die van anderen?

Tuurlijk zijn er tegenwoordig zeer veel uitzonderingen hierop, maar vaak ik het zo dat “mama’s” nog steeds degene zijn welke de meeste zorg dragen in en bij de voeding, maar vaak ook algehele OPvoeding, van de kinderen.

Vaak zijn zij het die de boodschappen doen voor het hele gezin en dit ook in kastjes en koelkast stoppen en welke gepakt en bereid en voorgeschoteld worden en kunnen worden aan en door de rest van de gezinsleden.

Hierdoor heb je als moeder zijnde invloed op de voeding waar je kinderen vervolgens wel of niet en in meer of mindere mate mee in aanraking komen, kennis mee leren maken en meer of minder bewust van worden gemaakt m.b.t. welke voeding er allemaal bestaat en wat dit met je doet.

Moeders/mama’s zijn vaak degenen die dit “verzorgen” en de rest van het gezin trachten te verzorgen; rekening te houden met hen en hun smaken, maar ook trachten verstand en gezondheid hierin mee te nemen en ook moeders zijn het vaak welke tegelijkertijd daarbij bovenop zichzelf ook vaak het meest zorgen over dit alles kunnen maken.

“Doe ik het als moeder wel goed genoeg”
“Ben ik te streng of juist niet”
“Wat wil ik hen wel of niet meegeven voor later”
“Waarvan wil ik hen bewust maken, maar waarvan misschien ook juist niet (teveel)”
“Hoe breng ik iets, zonder er een negatieve (na)druk op te leggen”
“Hoe zorg ik er voor dat mijn kinderen zichzelf niet fout voelen, wanneer ze iets hebben gedaan of gegeten waarvoor ik hen terecht moet wijzen”
“Hoe zorg ik ervoor dat ZIJ zich niet zorgen gaan maken over “volwassen zaken” waarvan ik vind dat ik me vroeger zelf veel te veel mee bezig heb moeten houden”
“Wat wil ik anders doen dan mijn ouders”
“Wat vind ik dat mijn kinderen moeten beseffen en over na moeten denken zelf, maar hoe breng ik dit zonder dat dit hen gaat beheersen”

Wanneer moeders zelf nare ervaringen hebben door gemaakt m.b.t. het verband tussen gewicht en/of eetgedrag (in jeugd of later) en helaas een daar aan gekoppeld (verlaagd) zelfvertrouwen of zelfbeeld kunnen ervaren, willen ze wel een MOORD plegen haast om DAT hun kinderen te besparen en waar mogelijk voor te behoeden.
Ze proberen, waar mogelijk, te waken voor de aankomst in gewicht van hun kinderen, maar los daarvan willen ze GEENSZINS dat hun kinderen iets tekort komen of het gevoel krijgen iets niet te mogen wat anderen wel mogen en daardoor wellicht het gevoel zouden kunnen krijgen stout of slecht te zijn aan de hand van hun gewicht of eetgedrag.

Dan nog liever een kind wat iets te zwaar is, maar zich WEL geliefd voelt dan eentje die slank “gehouden” wordt onder druk van ouders, maar een haat-liefde-verhouding hierdoor ontwikkelt m.b.t. zichzelf, gewicht en eetgedrag.

Dat weet deze mama namelijk hoe DAT is en hoe DAT voelt en je latere leven nog kan blijven beheersen, dus DAT gun je je kinderen niet.
Je wilt dus niet dat je kinderen eten als iets stressvols gaan zien en ervaren, zoals jij dat zelf helaas kan ervaren en wellicht ook altijd nog ervaart.

Dat kinderen (of wie dan ook maar) stress ervaart m.b.t. eetgedrag, gewicht en eigenwaarde, nee, dat zou ook niet moeten.
Helaas ervaren velen dit wel.

Eten moet en mag iets leuks, lekkers, gezelligs zijn!
Iets positiefs!
Een ervaring!
Iets waarvan je mag en kan genieten!

Helaas hebben sommige moeders zelf dit stukje nooit geleerd of zijn ze kwijt geraakt door eigen stress hieromtrent en negatieve beïnvloeding en ook negatieve gedachten en gedrag zelf hieruit ontstaan en ontwikkelt.
– Haat-liefde ten opzichte van eten
– Schuldgevoelens m.b.t. eetgedrag
– Ongecontroleerd eten
– Eetbuien
– Beloning en straf middels eten
– Geleefd voelen door eten en eetlust en specifieke eetbehoeftes
– Het wel/niet mogen m.b.t. eten en het goed en fout-denken m.b.t. eten
– Het strijden tegen omgevingsinvloeden, verwachtingen, gewoontes m.b.t. eten
– Het opzien tegen allerhande situaties waar eten bij hoort, maar je zelf geen keuze in en bij ervaart

Ga zo maar door..

Graag…oh zo graag, wanneer je dit zelf zo hebt ervaren of nog zo ervaart m.b.t. eten, wil je dat dit negatieve aspect van eten je kinderen bespaard blijft.
Dat zij luchtig kunnen omgaan met eten en dit enkel als positief kunnen blijven zien en ervaren en dat zij daar geen zorgen om hebben of zullen krijgen.

Deze moeders hebben dus zelf stress ervaren m.b.t. hun “gewichtsworsteling” en omgang met eten, maar hebben momenteel daarnaast ook veel dagelijkse zorg en zorgen daar bij bovenop om hun kinderen daarin maar zoveel mogelijk te ontzien en ontlasten: dat is nogal wat!

Allemaal niet niks, allerlei overdenkingen en “het goed willen doen” en daardoor ook enige druk en verantwoordelijkheid welke gevoeld wordt, welke ook druk en een zekere mate van stress kan geven.
Onzekerheid en twijfel hierin en hierover kan ook stress leveren en stress, ja stress, naast een misschien ook nu nog wat gestrest eetpatroon maakt dat de bloedsuikerspiegels van deze moeders, de hormoonbalans van deze moeders, wellicht wel alle kanten op vliegt aan de hand van dit alles wat allemaal invloed heeft op onze hormoonbalans.

Wanneer de hormoonbalans verstoord is en stress heerst is hetgeen uit voeding het MEEST, maar ook SNELST en soms ook als ENIGE kan bevredigen; iets met koolhydraten.
Het liefst de ongezonde, vezelarme, bewerkte variant, aangezien deze het meest, snelst en misschien ook als enige je weer een boost aan positieve energie (eventjes) kan geven en genot kan verschaffen en je daardoor HEEEEEEEEEL even wat “lucht” kan geven en een ontlading van al die stress en zorgen.

Wanneer deze moeders zouden terugdenken aan vroeger, maar dat doe je vaak niet, naar de periode dat ZIJ nog jong waren en zorgeloos om konden gaan met eten en ze nog NIET allerlei bijkomende gedachtes hadden m.b.t. eten en eetgedrag, maar dit alles nog “natuurlijk” was en onbezorgd, zouden ze kunnen bedenken dat TOEN voor hen een dag zonder de zoet uit koolhydraten, zelfs een dag met een paar uur spelen zonder ook maar te eten of te denken aan eten, best wel denkbaar was en best wel normaal ook en veel voorkomend.

TOEN leefden ze zelf ook nog helemaal niet toe naar momenten met traktaties of zoet.
Werden ze daardoor nog niet beheerst.
Heerste er ook geen gemis of waren ze hier niet zozeer mee bezig, wanneer dit zoete niet werd gegeten en was het normale, voedzame eten de norm en gewoon.

Zoiets kunnen deze moeders zich nu vaak niet meer voorstellen en indenken.
Een dag zonder “lekkers”!
Dat voelt als een vreugdeloze dag en zelfs wel een beetje zielig en sneu.
Dit voelt als een straf! (Niet meer heugend dat dit vroeger helemaal niet zo hoefde te voelen, toen ze nog niet allerlei stress m.b.t. eten hadden door gemaakt).

STRAF is dus iets wat deze moeders hun kinderen ABSOLUUT niet mee willen geven, dus waar ze uiteraard hun kinderen wel willen opvoeden met goede, voedzame voeding, willen ze hun kinderen tevens absoluut niet straffen.
Gevolg: hun EIGEN behoeftes, hun EIGEN hang naar “lekkers” en “zoet” vertalen ze naar hun kinderen toe en wordt al snel geprojecteerd op de kinderen.

Een dag waarop de kinderen zoet zou worden ontzegt (zo ervaren de moeders dit zelf, maar iets wat kinderen niet kennen of zelf niet eens behoefte naar hebben, hoeft en kan toch niet zozeer gemist worden, wanneer het niet zozeer wordt ontzegt of ontnomen, maar wanneer ze daar simpelweg niet mee geconfronteerd worden, die gewoonte niet aangeleerd krijgen, maar een gezond alternatief als gewoonte aangeleerd krijgen!), dat zou voelen als straf voor de kinderen, welke ze niet verdienen!
Zij mogen best iets lekkers ZONDER (zoals moeder dit zelf vroeger heeft meegekregen) daarbij het gevoel te krijgen dat dit slecht zou zijn.

Deze moeders zelf kunnen zich waarschijnlijk geen gezonde gewoonte als alternatief voor het lekkere, maar helaas ook vaak ongezonde gewoonte indenken, welke ze ZELF als bevredigend zouden kunnen ervaren.

Wat ze echter vergeten is dat HUN stressniveau veel hoger ligt vaak dan die van de kinderen.
Dat ZIJ associaties hebben met vroeger met goed en fout, maar hun kinderen nog helemaal niet zozeer.
Dat HUN hormoonbalans verstoord is geraakt en nog is en daardoor HUN lichaam veel meer de zoet vereist dan de kinderlichamen (hopenlijk) zonder (al te veel) stress nog HELEMAAL NIET vereist (althans, wanneer deze kinderen niet al heel veel kennis hebben gemaakt met “geraffineerde koolhydraten” en hun hormoonbalans niet ook al verstoord is geraakt hierdoor).

Vaak is het zo dat kinderen TOTAAL (waar deze moeders dit zelf wel zo ervaren) geen stress ervaren wanneer ze geen zoet krijgen, zolang hetgeen de kinderen krijgen maar aandacht en liefde biedt EN natuurlijk ook wel verzadiging EN een smaak die gewaardeerd wordt.
Wanneer dus kinderen (wiens hormoonbalans niet al verstoord is of welke nog geen ongezonde gewoonte eerder aangeleerd hebben gekregen) een liefdevolle, gezamenlijke en ook nog eens lekkere, positieve en voedzame gewoonte krijgen aangeleerd, zullen ZIJ dit niet als stressvol ervaren of als een straf of gemis..echt niet!

Het is vaak de moeder, welke zich dit niet meer kan indenken en voorstellen, vanuit eigen behoeftes.

Ze vinden het zielig en sneu, wanneer ZIJ bij thuiskomst uit school SAMEN met de kinderen HEEL LIEFDEVOL een fruithapje of eigen bedachte fruit-traktatie welke haast oogt als een gebakje of iets met noten of zuivel of notenpasta, zilvervliesrijstwafels etc. zouden creëren en fabriceren, spelenderwijs; misschien zelfs samen met de kids iets zou maken, voedzaam weliswaar, voor in de oven!
En er verder die dag helemaal niks “ongezonds = leuk = lekker” voorbij zou komen.
Andere moeders op het schoolplein ook, wanneer ze horen van ouders welke hun kinderen “zooo zielig” enkel LEUKE voedzame hapjes meegeven en hen ook met dergelijke hapjes thuis opwachten, vinden dit vaak sneu, wanneer die kinderen niks lekkers MOGEN, alsof dat een straf zou zijn of als een straf gezien of ervaren zou worden door die kinderen zelf op die manier!
Die moeders kunnen zelfs de neiging voelen die kinderen dan maar bij HEN te laten spelen en DAN WEL kennis te laten maken met lekkers om hen te BELONEN.

Denk je echter, op voorwaarde dat dit voedzame alternatief en die liefde volle, creatieve hapjes, welke je je kinderen als alternatief op ongezond lekkers zou kunnen voor schotelen, natuurlijk wel aantrekkelijk en leuk wordt gebracht en op de smaak van de kinderen aansluit en zij daar zelf een rol in mogen spelen, dat deze kinderen ZELF dit voedzame hapje als straf kunnen en zullen ervaren en, wanneer ze niet DOOR ANDEREN of eerdere gewoontes geconfronteerd worden met ongezonde gewoontes deze op deze manier ZELF zouden missen?

Ben jij een moeder?
Denk jij dat jij ofwel je eigen behoeftes wellicht wel wat teveel vertaald of hebt vertaald naar je kinderen toe?
Voel jij je door de omgeving wellicht beïnvloed in (ook al wil je zelf wel graag zulke leuke gewoontes aanleren en denk je dat je kinderen dit ook leuk kunnen vinden zonder dat dit als negatief wordt ervaren door hen) TOCH je kinderen ook ongezonde gewoontes te MOETEN aanleren, omdat het anders ofwel extreem ofwel slecht ofwel sneu of zielig zou zijn of wordt bevonden door jouzelf of omgeving?

Wellicht dat de begeleiding voor mama’s met zorgen (om dit stapsgewijs en spelenderwijs aan te pakken) of de vrijdag veranderdag iets voor jou en jouw gezin kan zijn?
Kijk op de website voor meer informatie over deze begeleidingsvormen!

Waar we het overigens in het begin hadden over het met name stress willen besparen bij je kinderen m.b.t. hun voeding en je weet en snapt dat stress ook aangewakkerd kan worden vanuit een verstoorde hormoonbalans en andersom EN dat de ongezonde gewoonte, welke we vaak in stand houden voor onze kinderen, omdat het anders “zielig” is, “stressvol” is voor het lichaam, waar de gezonde gewoonte, vooral, wanneer dit NIET wordt opgedrongen en leuk wordt gemaakt en op een liefdevolle manier wordt gebracht dit juist niet is en hoeft te zijn; welke gewoonte zou dan je kind denk je op jonge leeftijd de meeste stress mee kunnen geven en welke is EIGENLIJK het meest sneu en zielig om je kind “aan te doen”.

Wat doe je je kind nou aan, want zo wordt het dan bezien, wanneer je het NIET laat wennen aan ongezond lekkers en WEL aan voedzaam lekkers, wanneer dit op een leuke, liefdevolle manier wordt gebracht?

Nee, WIJZELF kunnen dat ons al niet meer voorstellen dat ook DAT net zo leuk en lekker kan zijn of MISSCHIEN (door de manier van brengen met liefde en aandacht door de kinderen zelf) zelfs wel NOG leuker en lekkerder ervaren kan worden door hen!