Vroeger toen koolhydraten nog niet zoveel stress leverden

Vroeger toen koolhydraten nog niet zoveel stress leverden

Wat doet iedereen toch moeilijk over koolhydraten de laatste jaren?
Opa en oma aten toch ook gewoon hun aardappels, hun brood of granenpap en zijn er toch ook oud om geworden?
Koolhydraten heb je toch nodig?
Koolhydraten leveren je toch energie en zijn toch, naast eiwitten en vetten een belangrijk onderdeel van onze voeding met hun eigen eigenschappen?
In de natuur heb je toch ook koolhydraten, eiwitten en vetten en hier moesten we vroeger toch ook onze voeding uit putten?
Hoe kunnen koolhydraten dan nu opeens zo erg en slecht worden bevonden.
HET onderwerp van gesprek en een onderwerp waar veel mensen stress van en door krijgen.
De vraag heerst heel erg het wel of niet te eten en hoeveel dan en welke vormen en soorten, want er schijnt ook nog eens onderscheid in te bestaan?! De ene koolhydraat blijkt de andere niet te zijn!

We weten het allemaal niet meer!

Dat is ook niet zo gek, want wijzelf, de mens, hebben voeding heel ingewikkeld gemaakt.
De werking en eigenschappen van de (voedings)stoffen in onze voeding is echt niet meer dezelfde en hetzelfde als vroeger, toen deze nog rechtstreeks uit de natuur kwam.
Voedingsstoffen; eiwitten, vetten en koolhydraten zijn op zichzelf, zoals ze waren en horen te zijn inderdaad allemaal nodig en hebben allemaal hun eigen eigenschappen en hebben ook invloed op elkaar.
Dat we varianten hiervan tegenwoordig echter als slecht zijn gaan zien en ervaren en betitelen of benoemen en hier onrustig van raken en gestrest, dat komt niet door die voedingsstoffen zelf, maar hetgeen wij hier zelf mee hebben uitgespookt, waardoor er heel andere werkingsmechanismes en eigenschappen, helaas nadelige, uit voort zijn gekomen door nieuwe samenstellingen, combinaties, verwijderde onderdelen, toegevoegde onderdelen etc.
Eigenschappen en werkingen welke ons stress leveren!

Vroeger waren koolhydraten namelijk vriendelijk voor ons; ons lichaam en onze geest. Ze behandelden ons goed en gaven ons nuttige cadeautjes; energie, rust, blijheid, verzachting en kalmering van geest.
Tegenwoordig, net als de mensen zelf, zo vinden velen, zijn koolhydraten helaas niet zo vriendelijk meer en leveren ze stress, onrust, moeheid, futloosheid, agressie; ze delen rake klappen uit en vernielen van alles wat ze maar tegen komen, onrustzaaiers zijn het!

Glucose is zo’n onrustzaaier tegenwoordig, maar dit was hij vroeger niet hoor!

Zie het als die rustige, vriendelijke jongen, die je van vroeger kent, die bij je in de klas zat.
Toen was deze aardig en had leuke, vriendelijke vrienden met wie je regelmatig wel een praatje maakte en geen angst voor had.
Tegenwoordig heeft die oud klasgenoot andere vrienden, waardoor hijzelf verandert is.
In die groep is hij zo anders dan je hem kent. Deze groep geeft niks anders dan last en onrust.
Dat wil niet zeggen dat hijzelf diep van binnen niet nog dezelfde lieve jongen is met zijn vroegere eigenschappen.
Dat merk je wel bij reünies en dergelijke, wanneer zijn nieuwe vrienden er niet bij zijn.

Zo is het ook met glucose.
Glucose op zichzelf is geen kwaad goedje.
Glucose, een variant van koolhydraten, bestond vroeger al, deze kende je toen ook en kreeg je toen ook binnen middels je voeding, net als tegenwoordig.

Echter, toen was glucose eigenlijk nooit alleen.
Glucose is een onderdeel van plantaardige voeding.
Vroeger deden we nog niet zoveel met de plantaardige voeding welke we aten; we bewerkten dit nog niet zozeer, waardoor glucose haast nooit in zijn eentje ons lijf binnen kwam.
Glucose, welke in zijn eentje komt, brengt namelijk sowieso onrust.
TOEN kwam glucose altijd samen met nog meer glucosevriendjes OF andere koolhydraatvriendjes (want ja, er zijn behalve glucose nog veel meer koolhydraatmoleculen, glucose is er maar één van vele!), maar ook zij waren nooit alleen die koolhydraatvriendjes, nee, ze namen eigenlijk ALTIJD wel hun vriendjes “vezels” en hun vriendjes “vitamines” en “mineralen” mee.
DAT waren nog eens leuke vriendjes!
Dolle boel was het!
Samen gingen ze je spijsverteringskanaal helemaal door.
De vezels aaiden en kietelden de wand van het spijsverteringskanaal, niet vervelend hoor, maar lief en prikkelend.
Vitamines en mineralen die zeiden constant gedag en zwaaiden naar de organen met hun spijsverteringssappen en enzymen. Ze kenden echt iedereen!
Hierdoor herkenden de enzymen hun vitamine- en mineralenvriendjes en konden enzymreacties hartstikke goed verlopen.
Niemand ervoer stress en elk orgaan nam z’n tijd om “zijn ding te doen” m.b.t. de spijsvertering.
Gemoedelijk kwamen alle vriendjes dan uiteindelijk aan in de darmen.
De vezels bleven daar dan achter. Die kenden namelijk de leuke eiwitten en vetten ook en wilden die nog even gedag zeggen en samen met hen die dan ook op een gegeven moment weg wilden van het feestje gingen deze door de darmen wandelen naar buiten en in de tussentijd de darmen lekker masseren en overige stoffen daar blij maken. Wat een liefde!
Glucose zei altijd in de darmen: “Ik ga nog even een rondje door het bloed maken en daar naar de organen die me nodig hebben en die mijn hulp kunnen gebruiken (mijn energie nodig hebben): sowieso langs bij de hersenen!”.
Waarop vitamines en mineralen dan altijd zeiden: “Wij gaan mee, we gaan helpen, want daar zijn ook nog enzymen en gaan wij die helpen; dan is er energie voor iedereen!”
Deze weg door de bloedbaan legden ze met z’n allen dan rustig af, waardoor er een constante bloedsuikerspiegel was en de rustgevende neurotransmitter serotonine ook kon aansluiten en ook af ging reizen naar eindbestemming “hersenen” om deze te kalmeren, wanneer ze nogal energiek en opgewonden zouden worden van het bezoek van glucose.
Eenmaal rustig in de hersenen aangekomen werd er een leuk feestje gevierd met allerlei neurotransmitters.
Verbrandingsreacties konden prima plaatsvinden, want alles was hiervoor voorradig. Veel overlast vond er echter geen plaats, want de vitamines (welke dienst doen als anti-oxidant) ruimden wel op naderhand en later zouden de vetten ook nog komen opruimen en herstellen dat wat er eventueel door het feestje was aangericht. De rommel namen ze dan wel weer mee naar de darmen, want daar waren de vezels nog en die wilden hen ook allemaal meenemen met hun wandeling door de darmen naar buiten!

En zo gaf glucose met zijn leuke vriendjes vroeger een golf van positieve energie door heel het lichaam, maar zonder dat dit TE overdadig was en onrust uit voortkwam! Nee, precies genoeg en het feestje hield ook altijd precies op tijd op, zodat het ook leuk bleef en er ook tijd was voor rust en ontspanning!

Maar nu glucose tegenwoordig…
Glucose welke in de loop der jaren kennis heeft gemaakt met nieuwe vrienden en slechte invloeden heeft ervaren, waardoor glucose agressief en stressleverend is geworden en niet enkel positieve energie meer mee brengt…
Wij, de mens zijn hier schuldig aan, wij hebben glucose en andere onrustzaaiers aan elkaar voorgesteld en kennis met elkaar laten maken en erg irritante, stress en onrustveroorzakende combinaties en groepjes gecreëerd hierdoor, waar we nu zelf stress bij en door ervaren..lekker slim van ons!

Glucose komt tegenwoordig ook wel eens alleen namelijk. Dan is deze ook niet zo leuk en ook best lui. Asociaal zelfs.
Hij neemt dan niet de moeite door heel het spijsverteringskanaal af te reizen en daar gedag te zeggen.
Nee, dat vindt hij een omweg, dan neemt hij wel de kortste route naar de hersenen, want daar wil deze nog wel even naar toe.
Niet om daar te helpen. Nee, hij brengt daar onrust en zit daar een beetje te pesten.
Hij weet namelijk dat ze daar op hem zitten te wachten, maar gaat daar alleen maar een beetje zitten prikkelen en pesten door zijn aanwezigheid, maar brengt alleen maar last en niks nuttigs.
Hij heeft vitamines en mineralen dan ook niet meer mee he in zijn eentje. Zij allen samen kunnen daar goed werk verrichten, maar glucose alleen, vindt dat maar niks. Die schopt overal een beetje tegenaan. Pest de neurotransmitters, beschadigt de boel en doet zonder vitamines (anti-oxidanten) en mineralen in zijn eentje ook echt geen moeite de boel op te ruimen! Vetten eten we tegenwoordig niet meer. Althans, niet die vetten die vroeger ook op het feestje kwamen en hielpen opruimen en repareren. Enkel af en toe vetten, welke daar nog meer kapot kunnen maken..vandalen zijn het en die het nieuwe fijne bezoekers/stofjes aan de hersenen bemoeilijkt daar aan te komen door de aanvoerhaven, de bloedbanen, te vernauwen!
Stoffen (afvalstoffen en afbraakproducten) die tegenwoordig wel nog komen kijken in de hersenen en nog even nadien naar de darmen gaan, die komen daar tegenwoordig aan zonder dat ze hartelijk ontvangen worden door vezels, want deze neemt glucose nooit meer mee. Zonder vezels door het darmkanaal wandelen vinden ze niks aan, dus blijven ze daar dan maar met z’n allen een beetje zitten wachten en hangen en daar vervelen. En tja, wanneer je vervelend wordt kan je net zo goed de boel daar op z’n kop zetten, dus gaan ze daar de bacterieën maar pesten en schade aanbrengen.

Glucose alleen verpest dan ook de sfeer in ons lichaam en brengt onrust teweeg.

Niet enkel wanneer deze alleen is trouwens, want soms komt deze nog wel samen met zijn nieuwe vrienden. Nee, vitamines en mineralen en vezels, die mag hij niet meer, maar “E-nummer”, “zoetstof” en meneer “kunstmatige/chemische toevoeging” neemt hij wel mee. Onrustzaaiers zijn dit ook. Niks geen gedag zeggen op hun weg door het spijsverteringskanaal. Zij kennen de enzymen ook niet, dus enzymen zwaaien net zo goed niet. Enzymreacties vinden dan ook niet plaats. Van vertering is er niet tot nauwelijks sprake. Deze vriendjes gaan wel door ditzelfde kanaal, maar doen niks leuks en helpen nergens bij onderweg. Beschadigen alleen maar de boel! Eenmaal in de darmen gaat het daar nog lekker door. Daar gaan ze de bacterieën pesten en gaan de darmwand beschadigen. Glucose besluit AL zijn nieuwe, vervelende glucosevriendjes mee te nemen in één keer de bloedbaan in om daar onrust te bezorgen! Onrust-hormonen wakker te maken. Onrust-hormonen welke meehelpen vetten op te slaan, maar ook schade aan te richten. Ze gaan de alvleesklier lekker uitputten daar en uiteindelijk met z’n allen naar de hersenen om daar onrust te stoken. Serotonine vindt deze groep onruststokers niet leuk en wil in dit geval niet meer mee met deze groep naar de hersenen, waardoor ze daar de boel niet kan kalmeren. Zou serotonine dit nog wel willen, dan belemmeren de onrusthormonen echter de weg, dus kalmering vindt alsnog niet plaats. Sommige chemische stoffen gaan nog even langs bij de lever om die te pesten, waardoor deze zo gepest raakt, dat deze ook geen kalmerende/balancerende hormonen kan wegsturen het lichaam in of andere kalmerende stoffen. Door het hele lichaam vindt er nu onrust plaats, gecreëerd door glucose met zijn nieuwe vriendjes. Organen raken hier moe, beschadigd en uitgeput van. Lieve, rustgevende stoffen die durven niet meer. Als die er al waren, blijven die zich nu verstoppen in de darmen, waardoor de rest van het lichaam beschadigd en moe blijft.

Daar waar glucose vroeger dan ook een golf van positieve energie teweegbracht, geeft glucose tegenwoordig, samen met zijn vriendjes enkel stress.

Zijn vroegere vriendjes; vezels en vitamines en mineralen zijn er echter nog wel hoor!
Het wordt tijd deze weer te gaan samenbrengen en vrede te laten sluiten en zo de slechte, nare vriendjes te verdringen, buiten te sluiten en weer positieve energie te gaan ervaren: wat jij!

Zullen we de glucose van vroeger weer tevoorschijn laten komen?
Zou dat niet heel veel stress schelen?

Wat is de glucose en dus lieve, fijne koolhydraatvorm van vroeger? Koolhydraten uit de natuur; onbewerkt, dus in de vorm hoeveelheid en hoedanigheid gelaten, zoals deze DAAR voor komt, dus ENKEL de vorm waar wij mensen nog niks nadeligs mee hebben gedaan!